2023 was niet mijn beste jaar. De tweede helft werd volledig getekend door de intense periode in het UZ Leuven en het overlijden van ons mama. Een periode waarin je jezelf ergens helemaal achteraan in het rijtje zet. Nog meer dan je anders als mama doet.

Ik voelde me niet meer goed in mijn vel

Voedzaam was die periode nog minder. Ik leefde er op broodjes préparé – die zeer lekker waren – en de taart van de dag. Dat laatste zorgde elke dag voor een lichtpuntje. In het beste geval had manlief ’s avonds tijd gehad voor een verse maaltijd die ik dan heel laat at. In het slechtste geval was het take away of niks. Sportief waren al mijn doelen weg en deed ik maar wat. Soms teveel, soms helemaal niks.

En dan was het januari en had ineens een buikje. Ik had altijd al billen en heupen, maar geen buik. Ik was wat bijgekomen en zag en voelde het aan alles. En ik voelde me gewoon echt niet meer goed in mijn vel.

In een kramp gestart met intermittent fasting

Ik schoot in een kramp en in paniek startte ik met Intermittent Fasting (IF verder in deze post) en in dreef mijn sportactiviteiten aanzienlijk op. Drie keer per week lopen, aangevuld met yoga, pilates en spinning. Dat resulteerde in een sportschema waarin in 6 op de 7 zou sporten. Met een zittende job leek me dat een prima idee.

Ik deed zelf online wat research. En dat is goed maar ook een beetje gevaarlijk voor je socials. Want al snel kreeg ik op Instagram enkel nog reclame rond IF. Apps, coaches, diëten. Zelfs challanges die je beloven op een maand tijd 15kilo te laten verliezen met een dieet van 1200kcal per dag. Mijn Instagram feed was al snel om zeep.

Tussen 18u en 19u kwam ik van tafel en startte mijn vastenperiode. Die loop meestal tot 12u-13u de dag nadien. Wat dus neerkomt op een 17 à 18 uur zonder eten. In die voormiddag ging ik meestal ook sporten. Nuchter, op een lege maag. ’s Middags at ik een zelfgemaakte sla, in de namiddag een stuk fruit. Tegen dat ik aan mijn avondeten begon had ik doorgaans een 500kcal binnen. Wat behoorlijk weinig is. Goed bezig dacht ik bij mijzelf. Veel sporten, weinig eten. Calorie deficit of eten in calorie tekort.

Het ging goed

Maar ik begon wat wantrouwen in mijn systeem te krijgen. Ik heb niet het gevoel dat ik echt veel honger had. Tegen de middag begon mijn maag wel te knorren maar ik kwam best goed die voormiddag door. Ook lopen op die nuchter maag ging me eigenlijk goed af. Beter dan bv ’s avonds. Maar ik voelde me moe. Ik sliep makkelijk 8-10 per nacht en toch geraakte ik niet uit mijn bed. De energieke persoon die ik normaal ben was nogal ver te zoeken. Mijn hoofd zat in een waas en dat leek soms ook al eens te vallen. Wanneer ik zat, met de wagen reed of tijdens een bezoek aan de markt met het gezin. Op die markt moest ik de arm van Wesley vastnemen omdat mijn hoofd ineens ‘viel’. Ik kan het gevoel moeilijk anders uitleggen. Een mogelijke suikerval denk ik. En dat is met mijn geschiedenis zwangerschapsdiabetes niet echt zo top. En dan toch, na die markt nog naar huis gelopen. 9km en het ging eigenlijk vlot.

En dan las ik in een instagram post van Femke Reynaert dat IF helemaal niet zo een goed idee is voor vrouwen. Ik begon in haar Maar niet het gewenste resultaat

Gevoelsmatig wat wantrouwen dus. Maar ik ging door. Dat zou wel gewoon de aanpassingen zijn dacht ik. Maar de grootste confrontatie en wake-up call was de weegschaal. Want na zes weken van weinig eten en veel sporten zei mijn weegschaal -0,5 kg. Een halve kilo!

En het werd nog erger. Want ik kreeg tijdens het lopen pijn in mijn been/enkel. Niets ergs dacht ik en plande enkele dagen looppauze in. Na vier dagen had ik wel voldoende gerust en startte ik een loopje. Na 300 meter deed het pijn maar ik dacht dat ik er maar moest doorlopen, een beetje opwarmen. Na één kilometer kon ik niet meer gaan. Een botscan zou een ernstige stressfractuur aantonen en ik moest zes weken – incl de Thailand reis – in een walking boot met een absoluut loopverbod. Goed gedaan Annelies, echt, top.

Het fiasco

Dit werkte gewoon niet voor mij. Ik ben er zeker van dat IF voor sommige mensen wel kan helpen, of goed is. Maar ik heb er eigenlijk veel mee om zeep gedaan. Met de hormonale schommelingen waar je als vrouw doorgaat is IF niet altijd het strakste plan. Voor mij persoonlijk helemaal niet. Door de stress van het afgelopen jaar waren mijn hormonen in disbalans. Vooral mijn cortisol dan. Door dat IF heb ik mijn lichaam in nog meer stress gezet en die balans dus compleet naar de vaantjes gedaan. Die stressfractuur is zeker niet alleen te wijten aan IF, maar het heeft er niet aan geholpen.

De dokter en coach vertelden me ook dat intermittent fasting wel zijn voordelen kan hebben, maar dat er ook wat op wordt terugkomen. Zo is het als vrouw eigenlijk enkel een goed idee tijdens je menstruatie, omdat je dan hormonaal vrij vlak bent. Bovendien leert je lichaam ook dat het na een vastenperiode terug eten krijgt en gaat het zich ook aanpassen. Als je het goed, kan je beter afwisselen in je schema’s.

Mijn symptomen

Hoewel ik me moe voelde had ik moeite om in slaap te vallen. Ik lag soms nog uren wakker. Eens ik dan sliep werd ik ’s nachts wakker, meestal ergens tussen 2u en 3u. Ik had ‘mist’ in mijn hoofd en mijn korte termijn geheugen liet het afweten. En ondanks de 8 tot soms 10 uur slaap voelde ik me moe. Ik kreeg een buikje en mijn “vallend” hoofd was ook niet zo aangenaam.

De oplossing

Femke had mijn interesse gewekt en ik boekte bij haar een intake in. Ze bevestigde op vriendelijke manier dat ik eigenlijk echt niet goed bezig was. Als ik mijn verhaal doe en het hier zo neerschrijf is dat nu ook niet zo een verrassende conclusie. Ik liet bloed afnemen. Mijn focus zou nu gaan naar het herstellen van mijn hormonale balans. Aanvullend op het plan van Femke ging ik ook langs bij een kinesioloog die me supplement gaf, ook hij gaf aan dat mijn lichaam problemen heeft met cortisol en insuline.

Hoe het nu gaat

Ik ben intussen al enkele maanden gestopt met IF en aan de slag met het schema van Femke, aangevuld met supplementen. Ik paste mijn voedingsgewoontes aan, sla geen ontbijt meer over en ik eet veel meer eiwitten en gezonde vetten. Omdat lopen geen optie meer was pikte ik het zwemmen terug op, aangevuld met spinning en krachttraining. Dat laatste is blijkbaar super belangrijk. Momenteel sport ik een viertal uur per week. Ik heb het gevoel dat ik daar nog marge om meer te doen, maar ik wil nieuwe blessures vermijden en probeer dus op te bouwen. Ik hoop een dezer terug te starten met lopen.

Ik verloor intussen een goeie vier kilo en mijn buik is zichtbaar terug wat platter. Ik ben er nog niet helemaal. Zo een hormonale balans herstellen doe je blijkbaar niet zomaar eens even op enkele weken. Maar ik voel me wel alweer energieker, de mist is opgeklaard, mijn hoofd ‘valt’ niet meer. Kortom, ik voel me beter en hoop dat het in stijgende lijn blijft gaat.

Opmerking: ik ben geen dokter. Dit is dus echt helemaal gebaseerd op mijn bevindingen, ondersteund en begeleid door mensen met kennis. En ik wil er ook duidelijk bij vermelden dat ik niets hebben tegen een buikje. Dat is vooral iets wat ieder voor zich moet belissen en ik voelde mij er gewoon niet goed bij.